Kościółek w Cisowie

Urodził się w 1909 roku w Błażowej k. Rzeszowa, jako jeden z czterech braci. Swoje artystyczne zainteresowania rozwijał pod wpływem ojca rzeźbiarza Kazimierza. Rozpoczynał naukę w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu w 1928 r., którą ukończył absolutorium w 1933 r. po studiach specjalistycznych w zakresie malarstwa i witrażownictwa. Jego mistrzami byli Wiktor Gosieniecki i Karol Zyndram Maszkowski. Tam też, ujawnił również zdolności aktorskie, statystując w Teatrze Polskim w Poznaniu. Był inicjatorem powstania Klubu Sportowego „Błażowianka”, o którym pisywał w latach 1920 – 1940 felietony i sprawozdania ze sportowych wydarzeń. PO roku 1944 roku ukrywał się na Górnym Śląsku przed represjami NKWD i UB, gdzie pracował m.in. w Ognisku Plastycznym przy Wojewódzkim Domu Kultury w Katowicach. Po 1952 r. wrócił na Rzeszowszczyznę, pracował w Gimnazjum w Pińczowie, a w Rzeszowie angażował się w działalność ZPAP. W rodzinnej Błażowej nadal organizował teatralne działania młodzieży aktorskiej, której spektakle wspierały finansowo sportowców z „Błażowianki”. Wraz z kolegami z Cechu Artystów „Pazdur” i bratem Zbigniewem, wykonywał dekoracje i scenografie do spektakli. Wśród wielu projektów witrażowych, jedynym udokumentowanym jest rozeta w kościele Garnizonowym w Rzeszowie. Był częstym uczestnikiem plenerów malarskich organizowanych w całej Polsce. Figuracja, pejzaż (często marynistyczny) to jego ulubione motywy malarskie. Literackie zdolności, a nawet reżyserskie, potwierdza jego dzieło życia, dwutomowa powieść ukończona końcem lat 90. XX w. pt. „Procesja ludzka”. Sentymentalna, wyspekulowana opowieść o wszystkim i o wszystkich stanowi rodzaj autobiografii, zawierającej swoiste didaskalia. To po jej lekturze nazywany był epikiem, poetą i malarzem jednocześnie. Zmarł w 1996 roku.