Wirtualna galeria zbiorów dzieł sztuki BWA w Rzeszowie

Dwurnik Edward

Urodził się w 1943 r. w Radzyminie. Studiował malarstwo w ASP w Warszawie (1963 – 1970), jednak jako swego „mistrza“ wymieniał Nikifora. Jego prace, zobaczone po raz pierwszy w 1965 r., zainspirowały ówczesnego studenta III roku do narysowania pierwszych prac z cyklu „Podróże autostopem“. W 1972 – 1978 powstawał cykl „Sportowcy“, w którym portretowane były typowe postaci z lat 70. Równolegle od 1975 r. powstawał cykl „Robotnicy“, który kulminował w okresie „Solidarności“ 1980 – 1981. Za prace z tego cyklu Dwurnik otrzymał w roku 1981 Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, natomiast za obrazy z cyklu „Warszawa“ (1981 r.), proroczo zapowiadające stan wojenny – Nagrodę Kulturalną „Solidarności“ podziemnej w 1983 r. W latach 80. XX w. malarstwo Dwurnika przybrało wyraz ekspresyjny i dramatyczny. Cykl „Droga na Wschód“ (1989 – 91) upamiętniał ofiary stalinizmu, natomiast cykl „Od Grudnia do Czerwca“ (1990 – 94) – ofiary stanu wojennego. Zarówno ideowe, jak i czysto malarskie walory tych prac przyniosły artyście ogromne uznanie, zarówno w kraju jak i za granicą. Jego wyrazem była prestiżowa nagroda Fundacji Coutts & Co w Zurychu (1992 r.). W latach 90. powstają cykle będące kontynuacją „Podróży autostopem“, „Niebieskie miasta“ (od 1993 r.) i „Diagonale“ (od 1996 r.). Artysta miał ok. 100 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, brał też udział w licznych wystawach i festiwalach krajowych oraz międzynarodowych, m.in.: X Biennale Sztuki Współczesnej, Menton 1974, Documenta 7, Kassel 1982, 5th Biennale, Sydney 1985, XIX Biennale Sztuki, Sao Paulo 1987, Olimpiada Sztuki, Seul 1988. Równolegle z malarstwem uprawiał rysunek, collage, grafikę warsztatową (litografia, techniki metalowe, kserografia, stemple) i użytkową (ilustracja, plakaty do własnych wystaw indywidualnych). Zmarł 28 października 2018 r.